Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Φαρμακονήσι.


Με το στομάχι μου γεμάτο
Με τα πόδια μου ξεκούραστα
Στίχους γράφω για τους πεινασμένους
Άσματα για τους οδοιπόρους.

Τον πόλεμο δεν τον μύρισα
Ο φόβος δεν μου χτύπησε την πόρτα
Τους κολασμένους όλου του κόσμου συμπονώ
Με την συμπόνια του βολεμένου μπούρδα.

Πονηρός και λουφαδόρος
Κρυψίνους και δειλός
Μια ζωή κολακεία, γλύψιμο, αρπαχτή
Μια ζωή παραταϊσμένος και περιποιημένος.

Και παρηγοριέμαι ότι δεν είμαι ο χειρότερος
αφού άλλοι είναι ΚΑΙ κλέφτες
είναι ΚΑΙ συκοφάντες
θέλουν ΚΑΙ να ψοφήσουν όλοι.

Βαρέθηκα πραγματικά
Σιχάθηκα αυτό που είμαι και αυτό που με περιβάλλει
Βλέπω τα παιδιά μου εικόνα και ομοίωση μου.
Κάθε πρόταση τους ξεκινά: ΕΓΩ ΘΕΛΩ.

Σήμερα πνίξαμε τα παιδάκια στο Φαρμακονήσι
Για να υπερασπίσουμε τον τρόπο ζωής μας
Για να συμπονάμε χορτάτοι
Ευτυχώς για μας που δεν υπάρχει Θεός.

Και αν υπάρχει δεν τιμωρεί τους αφρατόκωλους.
Το βλέμμα του πατέρα το είπε καθαρά.
Όσοι το διάβασαν, ξέρουν.

Μπορούν οι χορτάτοι να αδικούν όσο θέλουν τους ρημαγμένους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου